Gedicht: Vreemdeling

Soms kijk ik in mijn spiegel en dan denk ik zo bij mezelf: Waar ben je toch gebleven? Wie is dat in de spiegel? Waarom zien mijn ogen er zo verdrietig uit?

Wij worden ouder. Maar ook wijzer. In het leven merk je vaak dat je ergens langs de weg op verhaal moet komen. Dat je terug moet kijken op wat er in je leven is gebeurd. Dat stilstaan-moment wanneer je in je spiegel kijkt is soms zo belangrijk. Daarom dan dit gedicht.

Foto genomen bij een museum in Apeldoorn

Vreemdeling

Spiegeltje? Spiegeltje!
Wat vertel je me nu?
Je kijkt me aan
maar je lijkt in een waan.

Je ziet het grijze haar,
het extra gewicht,
de kreukels en klaar.
Maar dat is toch niet waar?

Spiegeltje? Spiegeltje!
Doe nou niet zo raar.
Kijk me even in de ogen,
dat is pas waar!

Zie je de traan, de lach?
Kijk wat dieper in mijn ziel.
Je herkent me niet,
dáár ben ik een vreemdeling.

Spiegeltje? Spiegeltje!
Luister nou toch!
Dit was geen sprookje
maar een lang verhaal.

Je blijft toch nooit alleen maar kind?
Er is lief en leed en tegenwind.
Er is groeien en wijzer worden,
meng dit alles met tranen en liefde.

Spiegeltje? Spiegeltje!
Snap je het nou?
Mijn innerlijk is een vreemdeling,
maar met jou voel ik mij toch vertrouwd.

"Het ware beeld is altijd beter; een spiegel geeft alleen weer wat voor hem staat, zielsgeluk komt van binnen, niet van een spiegelbeeld."

Dichter: Sandie van der Graaf
Editor: Elske Kerkhof