Gedicht: Vergeving

Het heeft me tijd gekost voordat ik dit gedicht naar buiten bracht, omdat het erg confronterend is. Hopelijk helpt het iemand anders die met dezelfde situatie te kampen heeft.

Opgroeien met een ouder die beperkingen heeft is niet altijd te begrijpen. In mijn kindertijd was het niet zo gebruikelijk om een label op iemand te plakken dat aangeeft waarom je niet overweg kunt met diegene.

Compassie voor een ander is toegenomen, maar ten koste van de waardigheid van die ander. We hebben toch geen label nodig om een ander beter te begrijpen?

Mijn vader leed jarenlang aan achtervolgingswaanzin en dat ontwikkelde zich later in schizofrenie. Dat was best moeilijk omdat je geen gesprek kon voeren zonder beschuldigingen en uitbarstingen.

Als kind leggen we ons erbij neer dat er iets mis is: het is zoals het is. Helaas begrijpen we op dat moment (nog) niet wat het betekent voor de persoon die aan de beperking lijdt. Later, wanneer we volwassener worden, kunnen we het echt een plekje geven omdat we het dan ook echt beginnen te begrijpen. 

Hier is een gedicht dat ik heb geschreven over mijn relatie met mijn vader.

Vergeving

Eens een deur die gesloten

alle zeer tegenhield.

In de sloot, dáár dacht ik

dat de sleutel viel.

Viel? Nee! Gegooid.

Boosheid nam over

zodat de pijn verdwijnen kon.

Ik verlangde naar een vader.

Nee, eerder een papa.

Ik wilde opkijken naar je.

Alles gaf ik.

Respect, gehoorzaamheid, liefde

en bovenal vertrouwen.

Je vond dat niet genoeg, dacht ik.

Er werd geconstateerd:

een ziekte onbekend.

Hoe wreed zag je de wereld!

Overvallen door angst

hield je je sterk.

“Iedereen werkt je tegen!”,

liet Schizofrenie je weten.

Even lopen vissen met een net,

verroeste sleutel gevonden.

Ik begrijp je nu.

Je was wel een vader,

maar beperkt door vrees en angst.

Vergeef me

de bijgedragen zorgen.

"Sta klaar voor elkaar, ongeacht omstandigheden. Soms is vergeving vragen te laat"

Dichter: Sandie van der Graaf
Editor: Elske Kerkhof